En toen ging het doek open

Theaterbezoek; tot niet eens zo heel lang geleden was dat iets dat ik, vaak met S. regelmatig deed. Maar ja, toen kwam Corona en werd alles anders. We hadden geloof ik nog iets van vijf voorstellingen gepland staan; daarvan zijn er drie definitief afgelast of verplaatst naar een datum waarop wij niet konden, eentje is uitgesteld naar een nog onbekende datum en eentje staat nu voorlopig gepland voor komend voorjaar.

De laatste jaren ben ik in drie theaters geweest; De Kom in Nieuwegein, De Goudse Schouwburg in, hoe logisch Gouda en natuurlijk als Houtenaar in Theater aan de Slinger hier in Houten. Drie theaters met een totaal andere sfeer en daardoor geschikt voor totaal verschillende voorstellingen.

Goudse Schouwburg

De Goudse Schouwburg is een echt ouderwets (in de goede zin van het woord) sfeervol theater; beetje donker, niet heel ruim en met van die lekkere smalle kruipdoor sluipdoor gangen, een grote zaal met meer dan 800 plaatsen en een kleine zaal met 230 plaatsen.

Het optreden dat me in De Goudse Schouwburg het meest is bijgebleven was een optreden van Pink Project, een Nederlandse Pink Floyd coverband. Ik zat toen vrijwel vooraan en de combinatie van muziek, de typische psychedelische Pink Floyd beelden en de sfeer van dat theater maakte het een meer dan bijzondere ervaring.

Theater De Kom

De Kom is een relatief nieuw theater en volgens de hedendaagse gedachtes gebouwd; mooi ruim opgezet en licht. Een grote zaal van 650 stoelen en een kleine zaal met 220 stoelen. Qua gevoel voor mij een echt stadtheater.

Voorstellingen die me daar zijn bijgebleven zijn onder andere die van Yamato: Een groep Japanse drummers die met behulp van allerlei verschillende types Japanse drums zoveel power in hun voorstelling stopten dat ik eigenlijk vanaf het begin met open mond heb zitten kijken hoe ze erin slaagden zo’n hoog tempo door de hele voorstelling door vast te houden.

De energie die er vanaf de eerste seconde tot en met de laatste seconde van afspatte. En steeds als ik dacht dat ze nu wel zo onderhand even een rustmoment zouden inbouwen, gingen ze doodleuk nog een versnelling hoger.

Ook de voorstelling ‘New Orleans’ van Leo Blokhuis, Ricky Koole en Ocobar was buitengewoon. Door een perfecte afwisseling van meeslepende verhalen en muziek werd ik helemaal in broeierig New Orleans getrokken en leek het soms wel of ik live in die stad aanwezig was.

En natuurlijk Paulien Cornelisse; knap hoe zij van ogenschijnlijk niets een hele boeiende voorstelling kan maken.

En weer iets heel anders was de toneelvoorstelling van Ventoux. Ik had het boek gelezen en de film gezien en heel boeiend om dan ook nog eens de toneelbewerking te zien.

Theater aan de Slinger

Het derde theater waar S. en ik geregeld komen is in ons eigen Houten; Theater aan de Slinger, een in vergelijking met De Kom qua uitstraling veel ‘dorpser’ theater. Zelf noem ik het liefkozend een echt houtje touwtje theater. Klinkt misschien niet positief maar zo bedoel ik het wel; niet heel groot (de grote zaal heeft iets van 290 stoelen, kleine zaal iets van 90 stoelen, maar zodra je daar binnenkomt voel je je er meteen thuis en voel je je meteen de warmte van het theater.

Bijzondere optredens daar waren onder andere die van Rapalje, van Huub van der Lubbe en van Renee van Bavel.

Huub van der Lubbe is natuurlijk bekend als zanger van De Dijk, maar heel mooi om hem nu eens dan weer vertellend, dan weer zingend mee te maken. En dan is zo’n intieme zaal als die in Houten perfect. Ook het type muziek van Rapalje, Ierse, Schotse en Nederlandse folkmuziek, kwam in Theater aan de Slinger helemaal tot zijn recht.

In de kleine zaal in Houten waren we een jaar ofzo geleden bij een optreden van Renee van Bavel. 90 stoelen in een zaal is al niet veel, en als je dan op de eerste rij en ook nog eens precies in het midden zit dan krijg je helemaal het idee van een privé-optreden.

Drie totaal verschillende theaters met allemaal een heel andere beleving. Benieuwd wanneer we weer normaal naar een theater kunnen…

Even naar de film gaan anno 2020

Stel dat je naar film wilt gaan. Tot een maand of 4 geleden was dat een kwestie van een kaartje bestellen, op tijd bij de filmzaal aanwezig zijn en vervolgens een paar uur je helemaal onderdompelen in de filmillusie.

En toen kwam het zesletterige monster genaamd Corona…. En zie wat een gedoe het nu is om een film te kunnen zien.

Onderstaande gang van zaken stond in de mail die ik kreeg van het theater.

Filmbezoek corona-proof: wat kunt u verwachten?

We bieden u een zo fijn mogelijk avondje uit, met inachtneming van de regels. Iedereen wordt gevraagd 1,5 meter afstand van elkaar te houden, mensen uit hetzelfde huishouden uitgezonderd. Tickets koopt u vooraf via de website, of bij de voorverkoopadressen.

De theaterkassa is dicht, er is geen verkoop op de avond zelf. Er is slechts een beperkt aantal tickets te koop op vaste rij- en stoelnummers, verdeeld in tweetallen en solitaire plaatsen. De tweetallen zijn voor mensen uit hetzelfde huishouden.

U bent welkom vanaf drie kwartier voor aanvang, dus 19.15 uur als de film om 20.00 uur begint. U wordt bij de ingang opgevangen door een medewerker en krijgt uitleg over het verloop van de avond. Ook kunt u hier uw handen reinigen. Indien u ziekteverschijnselen heeft, wordt u niet toegelaten.

Bij de bar in de theaterfoyer kunt alvast een drankje voor na afloop van de film bestellen (deze consumptie is bij uw ticket inbegrepen). Het is zeker mogelijk om voorafgaand aan de film ook iets te bestellen, houdt u er rekening mee dat we u tijdig naar de zaal moeten uitnodigen. U wordt verwezen naar de juiste foyer, afhankelijk van uw stoelnummer. Hiermee spreiden we het publiek in het pand. De garderobes zijn niet geopend, omdat we hier de 1,5 meter afstand niet kunnen garanderen.

In verband met een veilige inloop in de zaal, dient u er uiterlijk een kwartier voor aanvang te zijn, dus om 19.45 uur. Vervolgens vindt per foyer de inloop naar de zaal plaats. U wordt hierin begeleid door onze medewerkers. Bent u later dan 19.45 uur en is de inloop naar de zaal al begonnen, dan kunnen we u niet meer toelaten i.v.m. het naleven van de 1,5 meter maatregel. Er vindt geen restitutie plaats.

Na afloop van de film verlaat u na een instructie veilig de zaal. In de grote foyer beneden staan uw bestelde drankjes klaar. U bent van harte welkom na te borrelen in de theaterfoyer. Natuurlijk zorgen we voor een extra schoon theater.

Om besmetting te voorkomen worden de contactoppervlakken en aanraakpunten zoals trapleuningen, deurklinken, liftknopjes etc. meerdere keren per dag en avond schoongemaakt. Vooraf en na afloop van de film kunt u gebruik maken van de grotere toiletruimte in de theaterfoyer. De lucht in de Kleine Zaal wordt ververst door een luchtbehandelingssysteem.

Hoe lang nog?

Niets dan complimenten voor het theater voor de manier waarop ze het allemaal geregeld hebben, maar dit is toch geen manier waarop je een onbezorgd avondje uit wilt beleven?

Wat kijk ik uit naar het moment dat een avondje theater/film weer gewoon een onbezorgd avondje uit is in plaats van de strak geleide militaire exercitie zonder enige vorm van spontaniteit die het nu zo onderhand is…

Rij 1, stoel 5 en 6

Theater; ik kan er niet vaak genoeg heen gaan; de ene keer een Japanse drumband, dan weer een Pink Floyd coverband of een Fingerstyle gitarist.

Gisteren zaten S. en ik in het theater  voor weer iets heel anders; de Nederlandse zangeres Renee van Bavel. Aan de hand van nummers van Herman van Veen vertelde/zong zij haar levensverhaal. 

In vogelvlucht

Ze zeggen weleens dat de muziek die je rond je 14e a 15e leert kennen je je hele leven bijblijft. Dat klopt bij mij voor wat betreft Herman van Veen heel goed. Toen ik een jaar of 15 was kocht ik zijn cd ‘In vogelvlucht’. Een cd die ik zeker niet elke week luister, maar om de zoveel tijd vind ik het erg lekker om er weer eens naar te luisteren.

Toen we vorig jaar in de theaterbrochure lazen dat er iemand (Renee van Bavel) was die een show rondom nummers van Herman van Veen had gemaakt, was mijn nieuwsgierigheid wel gewekt. Met als gevolg dus dat S. en ik deze zaterdagavond in het Houtense theater zaten.

Rij 1, stoel 5 en 6

De voorstellingen die we bezoeken zijn meestal in zalen met een paar honderd stoelen. Maar dit keer zaten we in de kleine zaal van Theater aan de Slinger in Houten. Een heel intieme zaal met slechts 95 stoelen. En om het nog intiemer te maken hadden wij stoelen 5 en 6 op rij 1. En aangezien de eerste rij maar 10 stoelen telde, waren dat de precies de middelste twee stoelen.

Privéconcert

Gevolg was dat ik een zee aan beenruimte had.  En omdat ze nog geen 1,5 meter voor me haar optreden verzorgde, had ik vrijwel voortdurend het gevoel in een privéconcert te zitten;  een heel aparte gewaarwording.

Zo’n intieme setting paste perfect bij haar optreden. Begeleid door een pianist hield ze de nummers heel puur. Doordat ze niet de hele nummers speelde maar juist die gedeeltes eruit haalde die haar verhaal ondersteunde, werd het een heel mooie avond.  Altijd mooi om de magie van theater te ervaren.

Zeker een aanrader om ook eens heen te gaan!

 

 

 

Wat je allemaal met een gitaar kunt doen

Terwijl het buiten een zo langzamerhand normale Nederlandse winterdag, oftewel 10 graden en regen was, waren S. en ik deze zondag in het Nieuwegeinse theater De Kom voor een optreden van Mart Hillen.

Vorig jaar hebben we hem ontdekt in het Houtense Theater aan de Slinger, toen daar een voorproefje van het nieuwe theaterprogramma werd gepresenteerd en diverse artiesten korte optredens van hun act gaven (E. nogmaals bedankt voor de kaarten;-)).

Mart Hillen was één van die artiesten, en zijn optreden maakte ons zo nieuwsgierig dat we toen de voorverkoop begon, meteen kaarten wilden kopen. Helaas was het in Houten direct uitverkocht maar gelukkig zagen we dat ie ook in Nieuwegein een optreden zou doen, dus toen hebben we daar kaarten voor besteld.

Fingerstyle

Vandaar dat we deze zondag in De Kom zaten.  Mart Hillen is een 23-jarige fingerstyle gitarist, amper twee jaar geleden afgestudeerd van de Popacademie in Enschede en nu dus al ‘on tour’ een theatertournee. Tot zijn Houtense optreden had ik nog nooit van fingerstyle  gehoord, maar fingerstyle wil zeggen dat je op één gitaar zowel de melodielijnen, bas, drums als het gewone gitaarwerk weet te combineren; een soort van eenmensband dus.

En hij slaagde daar meer dan goed in. Zonder moeite wisselde hij tussen allerlei muzieksoorten; Flamenco, pop, Rock en alles daar tussen in. Hij wist zelfs ook nog een trance-achtig nummer uit zijn gitaar te toveren.  Het ene moment speelde hij een nummer van Eric Clapton of de Eagles om vervolgens even later op de Flamenco-tour te gaan of bijvoorbeeld nummers van Queen, U2, AC/DC of Phil Collins te spelen.

Knap dat iemand zoiets kan, ik zat geregeld vol bewondering te kijken, en dat voor iemand van 23 met zijn eerste theatershow. Ik ben benieuwd waar hij over een jaar of vijf staat als zijn programma’s wellicht wat meer lijn krijgen.

Hoezo oud

Dat ie nog zo jong is, werd duidelijk toen hij een nummer van U2 aankondigde met; ‘dit is een nummer van een groep van voor mijn tijd; U2’…. Daar zat ik dan als 46-jarige;-).

Aanrader

Maar een meer dan geslaagde middag; zeker een aanrader. Kijk vooral op zijn website voor wat YouTubevideo’s etc.!

 

New Orleans on my mind

Je kent het vast wel: je ziet iets of je praat met iemand over iets en vervolgens wordt je er voortdurend mee geconfronteerd. Dat heb ik nu met New Orleans.

Aanleiding was een voorstelling in theater De Kom in Nieuwegein, die S. en ik onlangs gezien hebben; New Orleans.

New Orleans is een voorstelling waarin Leo Blokhuis, Ricky Koolen en Ivan Peroti samen met o.a. Ocobar je meenemen langs de ontstaansgeschiedenis van muziek van New Orleans. Jazz, R&B, gospel, soul; allemaal muziek die voorbijkwam en waar ik normaal gesproken zelden tot nooit naar luister.

Maar de voorstelling raakte me eigenlijk vanaf het begin. Leo Blokhuis kende ik natuurlijk onder andere van de Top 2000 a gogo en Ocobar kende ik nog van een voorstelling van Wilfried de Jong, dus ik wist dat die meer dan goede muziek speelden.

Door de voorstelling heen werd je langs allerlei muziekstijlen geleid; hoe die (mede) in New Orleans zijn ontstaan en ook wat de achtergronden daarvan waren.

Langzamerhand werd toegewerkt naar de climax; Orkaan Katrina en wat voor een desastreuze gevolgen die had voor de stad. Heel knap hoe ze zo’n ramp door middel van muziek wisten te verbeelden. Dat hadden we de hele voorstelling; ze slaagden er voortdurend in je het gevoel te geven dat je live in New Orleans was.

Maar gevolg van die voorstelling is dat ik nu steeds als ik iets over New Orleans lees of hoor, ik blijf hangen, terwijl ik voordat ik die voorstelling zag gedachteloos verder was gegaan. En dat gebeurde me de afgelopen weken als minstens een keer of tien. Knap wat zo’n voorstelling met je kan doen.

Bij welke voorstelling / film heb jij dat (gehad)?

Zondag half drie in een Houtens Theater…

Afgelopen zondag zaten S. en ik, met dank aan E. om half drie in het Houtense Theater aan de Slinger.

Niet echt een gebruikelijk tijdstip voor theaterbezoek, maar toch zat het theater tot de laatste stoel vol.

De voorverkoop voor het nieuwe theaterseizoen zit er aan te komen en dus geven veel theaters rond deze tijd een presentatie wat er het komend seizoen allemaal te gebeuren staat in hun theater. In het Houtense Theater aan de Slinger was dat dus afgelopen zondag tijdens hun vriendenmiddag.

5 keer 20

Door middel van 5 korte voorstellingen van steeds een minuut of 20 kregen we een voorproefje van wat er komend seizoen in het theater te zien is, en ja, dat beloofd veel moois!

Het mooie aan deze presentatiemiddag vond ik dat de acts die er waren allemaal totaal verschillend waren en ik voorstellingen te zien kreeg waar ik normaal gesproken niet zo gauw naar toe zou gaan. Maar toen ik ze zag, werd ik toch wel nieuwsgierig naar hoe de volledige voorstelling zou zijn.

Van klassiek tot cabaret

Wat er te zien was? Dat liep van een voorproefje op de voorstelling ‘Generations‘ van Janke Dekker en dochter over musical en opera tot steengoede cabaret van René van Meurs, en van klassieke muziek van Trio Aurora waarbij de raakvlakken van klassieke muziek met onder andere Picasso worden getoond tot ene optreden van Dorona Alberti (nee, volgens mij geen familie van…) die in het kader van de 25^e James Bondfilm zich stort op de muziek uit de James Bond films.

Mart Hillen

Het hoogtepunt van de middag was wat mij betreft, en eigenlijk van de hele zaal, het optreden van Mart Hillen. Afgelopen zomer is hij afgestudeerd aan het conservatorium, maar wat een talent.

Toen hij opkwam had ik zo mijn twijfels. De andere artiesten begonnen met een praatje over het hoe en wat van hun voorstelling, maar hij deed het anders en kwam met zijn ogen dicht gitaarspelend het podium op. Aanvankelijk dacht ik dat hij een beetje podiumschuw was en dat dit zijn manier was om daar mee om te gaan, maar eigenlijk vanaf de eerste tonen speelde hij de zaal volkomen plat.

Nadat hij zijn eerste nummer had gespeeld vertelde hij het een en ander over zijn stijl van gitaarspelen, fingerstyle gitaar, wat zoveel wil zeggen dat hij erin slaagt om uit een standaard gitaar melodie, basgitaar en drumpartijen te toveren. Klinkt op papier minder spannend dan het in het echt is; kijk op youtube en boek daarna een concert van hem want hij is het meer dan waard!

S. en ik hadden al een aantal voorstellingen in ons hoofd waar we komend theaterseizoen heen willen, maar dit optreden is daarbij gekomen. In Houten was hij zo uitverkocht, maar gelukkig waren er in theater De Kom in Nieuwegein nog wel kaarten.

Mooi om zo verrast te worden op een zondagmiddag!

En jij?

Heb jij al ideeën over welke voorstellingen je het komende seizoen zeker wil gaan zien?