Meerdere keren per week fiets of loop ik door één van de fiets/wandeltunnels onder de Rondweg. En om nou te zeggen dat die tunnels een bron van inspiratie zijn… niet bepaald; saai grijs beton, op sommige plekken groen uitgeslagen door vocht, wat smurrie op de grond, hier en daar nog wat vuurwerkresten of zakjes met hondenpoep en dan heb je het wel gehad.
Niet echt een plek waar je snel aan zal terugdenken. Terwijl het zoveel mogelijkheden heeft. Zomaar wat suggesties:
Laat scholen/jongerenwerk een paar tunnels adopteren, er zijn zat creatieve jongeren.
Voor Houtense kunstenaars of andere creatievelingen vormt zo’n tunnel een nog leeg canvas; aan hen om het te vullen.
Onder de mensen die in Houten worden opgevangen (statushouders/vluchtelingen etc), zit ook heel veel creatief talent. Laat ze een paar wereldtunnels maken.
Gebruik een of meerdere tunnels om de geschiedenis van Houten weer te geven.
Geef wijkbewoners de kans om in een tunneltje in hun wijk zelf aan de gang te gaan.
Ook qua Houten-promotie biedt het volop mogelijkheden:
De gemeente is heel erg bezig met het Houtens DNA. Die tunnels zijn een ideale plek om dat Houtens DNA beeldend vorm te geven.
Tunneltjes die veel door toeristen of andere niet-Houtenaren worden gebruikt kun je gebruiken voor sfeerbeelden van Houten en andere Houten-promotie.
Als alle tunnels zijn omgetoverd heeft Houten er weer een toeristische wandel/fietsroute bij.
Zomaar wat ideeën, maar er zijn er ongetwijfeld nog veel meer. Ook qua materialen kan er van alles; verf/foto’s/mozaïek/lichtinstallaties of wat dan ook; eindeloos veel mogelijkheden.
Hoeveel tunnels onder de rondweg er precies zijn, geen idee, iemand zal ze vast weleens hebben geteld maar het zijn er in ieder geval meer dan tien. En naast die Rondwegtunneltjes zijn er natuurlijk ook soortgelijke tunnels onder de Koppeling en het spoor etc.
Nu alleen nog even iemand die deze ideeën weet om te zetten in daden…
Om de zoveel tijd bekruipt me het besef; ik word oud. De laatste tijd steeds vaker, maar dat lees je straks wel.
Kinderpostzegels
De eerste keer was toen ik een jaar of 25 ofzo was. Ik woonde toen in Vlaardingen en er belde iemand aan: een kind dat vroeg; Meneer, wilt u kinderpostzegels kopen? Als een kind je met meneer en u aanspreekt in plaats van jij/je, dan weet je; je bent in hun ogen al oud, terwijl je zelf denkt dat je nog hartstikke jong bent. Keep on dreaming…
Eiger
Een andere keer dat ik het besef ‘ik word oud’ had, was toen S. en ik 10 jaar geleden in de buurt van de berg de Eiger de Eigertrail liepen op onze honeymoon. Op een gegeven ogenblik liepen we op een wel heel luchtig smal pad, met aan beide kanten niets dan diepte. Toen realiseerde ik me; een misstap hier en het was wel een heel kort huwelijk… Terwijl ik in de jaren daarvoor toen ik nog single was tig wandelingen heb gemaakt door de bergen over stukken die nog wel lastiger/gevaarlijker waren dan daar.
Waslabels
En ja, de laatste tijd heb ik het steeds vaker bij wel iets heel kleins… de waslabels in kleding…Vaak zitten er meerdere van die labels over elkaar en als ik dan eindelijk het juiste label met al die symbooltjes heb weten te vinden, blijkt het symbooltje met de wastemperatuur dermate klein te zijn dat ik mezelf wijs maak onderhand een microscoop nodig te hebben om te zien welke temperatuur er staat aangegeven. Sommige merken zoals Desigual maken er volgens mij een sport van om die symbolen zo klein mogelijk te printen, terwijl er toch echt ook merken, zoals 4funkyflavours, zijn die gewoon labels hebben die voor een normaal mens wel zo te lezen zijn…
Maar dan even later, als ik aan S. (die een bril heeft) vraagt of zij het wel kan lezen komt de ontnuchtering; Het ligt zeker niet (alleen) aan die labels, maar vooral aan mijn ogen, oftewel… ik word oud…
Al jaren maken S. en ik voor de vakantie naar het buitenland als het maar enigszins kan gebruik van de trein.
Ook naar de Alpen gaan we altijd met de trein. Tot deze zomer met de dagtrein, maar aangezien de nachttrein weer is teruggekeerd, zijn we deze zomer voor het eerst met de nachttrein gegaan. Dat is ons goed bevallen, dus ook voor onze volgende vakantie is onze keus weer op de slaaptrein, oftewel de Nightjet, gevallen.
Websites
Normaal gesproken boek ik mijn internationale tickets altijd via de site van de DB (Duitse Spoorwegen) of de OBB (Oostenrijkse Spoorwegen). De site van de DB is niet alleen een hele overzichtelijke en qua keus uitgebreide website, er is ook een Nederlandstalige versie van hun site. Ook de website van de OBB is erg gemakkelijk in gebruik.
Voor dit jaar had ik echter het voornemen om het nu eens via NS-International te proberen. Had, want na een totaal gebrek aan klantvriendelijkheid, ga ik toch maar weer via de OBB boeken.
Waarom?
Toen ik een tijdje geleden op de NS-International site keek, viel me op dat er daar na 26 mei geen Nightjettreinen meer zichtbaar waren in de dienstregeling. Contact met ze opgenomen en ze gaven als reden dat die pas vanaf 180 dagen van tevoren op de website zichtbaar zouden komen en ook dat het kwam door de nieuwe dienstregeling die pas vanaf 11 december zou ingaan.
Qua boeken logisch want die termijn van 180 dagen is voor vrijwel alle internationale tickets van toepassing, maar qua dienstregeling opmerkelijk aangezien bij de OBB de dienregeling al wel gewoon zichtbaar was, met waarschuwingen dat een en ander pas vanaf 11 december definitief was. Maar oke, het kan nog.
Zondag 11 december
Het is zondag 11 december, ik had een verloren uurtje niets te doen, dus ik keek weer even op de NS-international website om te kijken of het nu wel zichtbaar was, maar nee hoor. Weer contact opgenomen over het waarom, en toen gaven ze via de chat opeens doodleuk een heel andere reden.
Klantonvriendelijkheid in het kwadraat
Omdat er allerlei tarieven waren, zou het te complex zijn voor klanten en daarom zijn die tickets alleen nog maar telefonisch te boeken.
Wel een heel apart argument en totaal niet meer van deze tijd. Laat mensen zelf beslissen of het ze lukt het ticket te boeken dat ze willen en geef dan de mogelijkheid voor telefonische hulp voor die mensen die ondersteuning nodig hebben.
Op hun manier zorg je alleen maar voor onnodige wachtrijen want het overgrote deel is heel goed in staat zelf te boeken, met als gevolg dat mensen die wel ondersteuning nodig hebben, nu onnodig lang moeten wachten.
En of het nog niet genoeg is werpen ze bij de NS doodleuk nog een blokkade op om een Nightjettrein via hen te boeken, want…. ze laten de Nightjettreinen in de zomerperiode gewoon niet meer zien in hun dienstregeling. Je moet dus volgens hun logica zelf maar te weten komen via andere websites dat er nachttreinen rijden en dan vervolgens de moeite nemen daarna weer de NS-International te bellen, tijdenlang in de wachtrij te staan om vervolgens te vragen of je alsjeblieft via hen mag boeken… Om het nog aparter te maken staan na 12 september de Nightjettreinen wel weer gewoon in hun dienstregeling..
Bij de OBB schatten ze de boekingsvaardigheden van hun klanten gelukkig wel normaal in, want daar kun je gewoon zelf kiezen of je online of telefonisch wilt boeken.
Duurder
Trouwens wel jammer dat net als alle andere prijzen, ook de prijzen van de Nightjettickets heel stevig zijn gestegen, met meer dan 20%.
Onlangs is er een CAO afgesloten voor Rijksambtenaren. Wat mij in die CAO opviel was dat er, naast de gebruikelijke loonsverhogingen in percentages, ook eindelijk eens een vast gelijk bedrag voor iedereen werd opgenomen.
Vrijwel altijd als er een nieuwe CAO wordt afgesloten, worden CAO-verhogingen in percentages gebruikt en niet als vast bedrag.
Voor alle duidelijkheid; het gaat mij niet om de hoogte van de salarissen in bepaalde functies, maar om de in mijn ogen volkomen idiote gedachte dat iemand in een hogere salarisschaal bij een algemene CAO-verhoging recht zou moeten hebben op meer extra geld dan iemand in een lagere schaal en dan puur omdat ie in een hogere schaal zit.
2,5 procent erbij voor iedereen klinkt heel gelijk, maar in het dagelijkse leven betaal je niet met percentages maar met hard geld; 2,5% erbij voor iemand die 2.000 euro in de maand verdient is 50 euro terwijl dat voor iemand die 8.000 euro verdient 200 euro is. Een verschil van 150 euro.
Wellicht komt het voor sommigen als een schok, maar je dagelijkse boodschappen, benzine en andere vaste lasten betaal je toch echt in harde euro’s in plaats van in percentages. Wanneer stappen we eens af van dat zakelijke onpersoonlijke denken in percentages (niet alleen bij CAO’s maar bij alle inkomensplaatjes) en gaan we over op het veel menselijkere denken in gewone bedragen?
Er zijn vele manieren om van A naar B te gaan, of in ons geval; van Houten naar Hart im Zillertal. Voor onze vakantie kozen we nu eens voor de slaaptrein.
Vroeger
Jaren geleden, toen slaaptreinen nog heel gewoon waren, was ik al een paar keer met een slaaptrein geweest, en met heel wisselende ervaringen. Een gedeelde couchette en een keer zo’n standenstoel waren me best bevallen, maar met afstand de meest vervelende ervaring was, zuinig als ik toen wilde zijn, een 6 persoonscoupé. Het ticket koste vrijwel niks, maar het comfort was ook vrijwel niks.
Overdag was zo’n oude zespersoonscoupé al behelpen, omdat de beenruimte bepaald niet overhield, maar ’s nachts was het helemaal een hel. Doordat die stoelen niet te stellen waren zat ik de hele nacht in dezelfde houding, en aangezien de persoon waar ik tegenover zat net als ik lange benen had, zaten we voortdurend met onze benen semi-innig verstrengeld in elkaar. Eens maar nooit meer.
Nightjet
Maar zoals alles veranderen dingen en ook de slaaptreinen; die werden een aantal jaar geleden eerst vrijwel allemaal opgeheven. Maar… omdat het verstand met de jaren komt, en het besef dat slaaptreinen ook een heel goed middel kunnen zijn om het vliegverkeer in Europa op de kortere tot middellange afstanden te beperken, zijn er de laatste jaren allerlei initiatieven om het nachttreinnetwerk weer nieuw leven in te blazen. De Oostenrijkse Spoorwegen, ÖBB, is daar onder de naam Nightjet de belangrijkste initiatiefnemer van. Mede door de zeer centrale ligging van Oostenrijk in Europa is dat land een ideale bestemming voor slaaptreinen vanuit alle windrichtingen.
Voor onze zomervakantie van afgelopen maand naar Uderns/Hart im Zillertal in Oostenrijk besloten S. en ik daarom om in plaats van met de dagtrein, dit keer eens met de nachttrein te gaan. Met mijn eerdere ervaringen met slaaptreinen in het achterhoofd besloten we om voor de meest comfortabele optie te gaan; een tweepersoonslaapcoupé. Lekkere daarvan was dat we de coupé voor ons zelf hadden en nooit verkeerd, dat we ’s ochtend een ontbijt kregen geserveerd.
Waar je bij de slaaptreinen die er nu zijn nog duidelijk tegenaan loopt, is dat het omgebouwde bestaande treinen zijn, en je dus met beperkingen zit qua ruimte en indelingen etc. De nieuwe Nightjet-slaaptreinen, die waarschijnlijk ergens volgend jaar komen, zijn specifiek ontworpen als slaaptrein waardoor je vanaf het begin hele andere indelingen kunt maken. Natuurlijk zijn tekeningen altijd een stuk mooier dan de werkelijkheid, maar de schetsen van die nieuwe treinen zien er in ieder geval erg goed uit.
Bagage
Een belangrijk punt waar dan hopelijk wel rekening mee wordt gehouden, is bagage. In de huidige slaaptreinen is het woekeren met de beschikbare ruimte en daardoor zijn ze het feit dat mensen nu eenmaal bagage met zich meenemen voor het gemak even vergeten. De foto’s die ze op de Nightjet website tonen zijn daarom verre van realistisch; een ouder stel dat zonder bagage met de nachttrein reist.
Als je bijvoorbeeld twee weken naar de bergen gaat en je met allerlei weerstypen rekening moet houden en je ook niet altijd op bergschoenen wilt lopen, dan ziet zo’n coupé er dus zo uit:
Net voldoende plek om allebei te zitten, maar ach, improviseren hoort er bij als je met de trein reist, dat is wat mij betreft nu ook juist de charme daarvan.
De bedden waren best comfortabel. Wat betreft het slapen lagen de bedden best goed, nadeel was alleen dat onze coupé naast het hokje van de treinsteward, die het meer dan druk had, lag met als gevolg dat steeds zijn deur hard open en dicht ging, niet echt bevorderlijk als je probeert te slapen.
Take it easy
Ondanks dat we wellicht niet de hele nacht hebben kunnen slapen, kwamen we de volgende dag toch wel redelijk uitgerust aan in Oostenrijk. We hadden alle tijd voor ons ontbijt, want van een berucht treinfenomeen hadden we ook nu weer last… vertraging. Toen ik wakker werd en op mijn horloge had gekeken hoe laat het was, zag ik dat we ongeveer bij München zouden moeten zijn. Toen ik echter even naar buiten keek zag ik dat we pas bij Nürnberg waren; een plek waar we volgens dienstregeling al drie uur eerder hadden moeten vertrekken..
Maar ach; in Oostenrijk zouden we toch alleen nog maar 15 minuten met een trein hoeven te gaan die bovendien elk half uur ging, dus no worries. Bovendien hadden we daardoor alle tijd om rustig van ons ontbijt te genieten en van de zon die al uitbundig naar binnen scheen. Uiteindelijk werd een flink deel van de vertraging nog ingelopen en kwamen we uiteindelijk met iets meer dan 70 minuten vertraging aan in Oostenrijk; op naar de bergen!
Volgend jaar weer!
Al met al wat mij betreft een ervaring die ondanks wat hobbels, zeker voor herhaling vatbaar is volgend jaar. Groot voordeel wat mij betreft is ook dat er nu een deel van Oostenrijk (Zuid-Oosten) bereikbaar komt dat als je met de dagtrein reist, te ver is vanuit Nederland. Met de dagtrein kom je daar in het meest gunstige scenario pas laat in de avond aan waarbij er dan geen vertragingen mogen zijn, omdat je anders een domino-effect hebt van gemiste aansluitende treinen. Maar aangezien spoorwerkzaamheden vaak in de vakantieperiodes plaatsvinden, is dat niet reel.
Met de nachttrein kom je in de ochtend aan en kun je nu een paar uur later overal in Oostenrijk zijn. Iets in mij zegt me dat dit niets onze laatste (slaap)treinreis naar Oostenrijk was;-).
Kan het nog erger? Een vraag die ik me als Feyenoordsupporter over het algemeen meerdere keren per seizoen stel als het over het spel van Feyenoord gaat. Met de avond van 22 juli 2021 wellicht als meest schrijnende voorbeeld daarvan. Feyenoord had toen in Kosovo tegen het nietige FC Drita zojuist wellicht een van de meest dramatische wedstrijden van de laatste 20 jaar gespeeld met een troosteloze 0-0 als eindresultaat en wederom doemde een mislukt jaar op. Ik weet het; Feyenoorder ben je niet voor je plezier, maar toch; uitschakeling in de tweede voorronde van de Conference League dreigde; veel dieper kun je bijna niet zinken.
Maar zie, met meer geluk dan wijsheid werd er thuis alsnog gewonnen en was de volgende voorronde bereikt. En hoe snel het kan gaan; het voetbal werd wedstrijd na wedstrijd beter, en Feyenoord begon zelfs Europese uitwedstrijden te winnen… Om uiteindelijk 10 maanden later, na Drita, Luzern, Elfsborg, Macabi Haifa, Slavia Praag, Union Berlin, Partizan Belgrado, wederom Slavia Praag en vervolgens Olympique Marseille te hebben verslagen 25 mei doodleuk in de finale van de Conference League in Tirana te staan, op een paar honderd kilometer van het stadion van Fc Drita waar dit verhaal begon.
De uitslag, die staat nog een week of 3 in de sterren geschreven, maar ik weet nog goed het bizarre verloop van de vorige Europese finale waar Feyenoord in speelde; de Uefacupfinale in 2002.
Ik woonde toen in het centrum van Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en twee dagen voor die finale was Pim Fortuyn vermoord. Terwijl ik na mijn werk over de Coolsingel richting huis liep, stonden aan mijn linkerkant de mensen in de rij om op het Rotterdamse stadhuis het condoleanceregister voor Fortuyn te tekenen terwijl aan mijn rechterkant Feyenoordsupporters al helemaal in de stemming waren voor de finale die een uur of wat later zou beginnen. Notabene ook nog eens in de Kuip.
Alhoewel Feyenoord (ook?) toen de finale won, was er van massale feestvreugde logischerwijs geen sprake. Rotterdam en eigenlijk heel Nederland was toen door de moord op Fortuyn in verwarring, geen idee wat er verder nog allemaal stond te gebeuren.
Hoe het nu afloopt? Woensdagavond 25 mei weten we meer…
4 mei: Terwijl op tv de beelden van de Waalsdorpervlakte worden getoond en er oorlogsherinneringen worden gedeeld door kleinkinderen van verzetstrijders, dwalen mijn gedachtes af. De verhalen die worden verteld zijn van meer dan 75 jaar geleden maar o zo actueel. Iemand vertelde over zijn vader die in de buurt van de duinen woonde en daardoor regelmatig door de duinen liep. Door de Duitsers werd dat echter op bepaalde uren verboden, omdat ze daar dan speciale operaties uitvoerden . Hij negeerde dat verbod en zag daardoor hoe krijgsgevangenen gedwongen werden om naar een fusilladeplaats te lopen om daar te worden geexecuteerd.
De geschiedenis blijft zicht voortdurend herhalen, want in Oekraïne zijn er momenteel tig soortgelijke voorbeelden te vinden, met die situatie in die Azov-staalfabriek in Marioepol als meest schrijnende voorbeeld. Een plek die door het hardnekkige verzet een dermate grote symboolfunctie voor zowel Rusland als Oekraïne heeft dat Oekraïense soldaten die daar zitten, weten dat ze maar twee keuzes hebben; tot de dood doorvechten met de ijdele hoop dat er voordat het zover is redding komt, of zich overgeven en dan vrijwel zeker weten ter plekke standrechtelijk te worden geëxecuteerd. De waanzin die oorlog heet.
Een totaal uitzichtloze situatie lijkt het, maar toch; kijk hoe nu 77 jaar na de Tweede Wereldoorlog onze relatie met Duitsland is; die is dermate goed dat we, zeker in het licht van 4 rn 5 mei, de bijzondere situatie hebben dat we nu met Duitsland overleggen hoe we gezamenlijk zware wapens kunnen sturen naar Oekraïne…
Ondertussen lopen op de Waalsdorpervlakte de mensen langs de vier herinneringskruizen. Nooit meer oorlog?
De laatste jaren is er op het gebied van gelijkheid tussen mannen en vrouwen heel wat ten goede verbeterd; op veel terreinen is er steeds minder onnodig onderscheid of iemand man, vrouw of welke vorm dan ook is.
Toen ik onlangs in de supermarkt was, viel me een gebied op waar dat zinloze onderscheid nog steeds van toepassing is, en waar nog het nodige te winnen is: verzorgingsroducten zoals shampoo en dergelijke.
Paint it black
Het begint al bij een apart schap voor mannenshampoo en een apart schap voor vrouwenshampoo. En dan bij mannenshampoo vaak zwarte ingrediënten als houtskool want mannen hakken natuurlijk overdag, het liefst met een pikhouweel in hun stoere blote mannenklauwen, nog handmatig de kolen uit de kolenmijnen. En ’s avonds als ze onder de douche staan om al dat kolengrijs van zich af te spoelen, willen ze dan natuurlijk wel een shampoo hebben met houtskool om hen te herinneren wat een stoer werk ze in de kolenmijnen hebben… zoiets..
En dan moeten de verpakkingen natuurlijk ook wel echt stoer mannelijk zijn; overwegend zwarte, grijze of donkerblauwe verpakkingen terwijl bij vrouwen de verpakkingen zo ongeveer alle kleuren van de regenboog mogen zijn, zolang het maar niet donkerblauw, grijs of zwart is. En waar in de mannenshampoos ingrediënten als houtskool zitten, zijn dat bij vrouwenshampoos perzikbloesem, korenbloem, kamille en weet ik wat, want vrouwen huppelen, terwijl de mannen in de kolenmijnen werken, met een roos in het haar door een bloemenveld.
Wanneer realiseren die fabrikanten (en supermarkten) eens dat we momenteel in 2022 leven en stoppen ze met dat achterlijke kunstmatige onderscheid tussen mannen en vrouwen? Waarom zou een bepaalde kleur mannelijk of vrouwelijk zijn? Maak gewoon shampoo voor een bepaald type haar en stop met die achterlijke mannelijke/vrouwelijk stereotypen.
Keuringsdienst van Waarde
En dan zou het natuurlijk boeiend zijn wat nu de zin en onzin is van al die verschillende shampoos, maar dat zou een leuk onderwerp zijn voor een programma als de Keuringsdienst van Waarde om dat eens uit te zoeken.
Speculeren; wie doet het niet op zijn tijd? En dan bedoel ik niet speculeren in aandelen of crypto’s, maar speculeren over gebeurtenissen… Van die ‘wat als’ vragen.
Eentje die wat dat betreft bij mij momenteel door mijn hoofd speelt is: Wat als China inspiratie krijgt uit de wandaden die Rusland momenteel in Oekraïne begaat en zelf besluit om Taiwan binnen te vallen en volledig te annexeren? Wat zou dan de reactie van de westerse wereld zijn? En nee, dat bedoel ik niet als verwijt maar echt als vraag.
Oekraïne
Oekraïne ligt in Europa dus vooral de Europese landen hebben er om allerlei redenen belang bij dat Rusland op de één of andere manier tot bezinning komt. Beelden van mensen die gevangen zitten in kapotgeschoten steden en geen kant op kunnen, soldaten en burgers die op allerlei manieren wanhopig proberen om tegen een overmacht stand te houden, eindeloze vluchtelingenstromen die via Polen, Hongarije en andere landen uitwaaieren over Europa, op zoek naar een veilig heenkomen, en de angst dat de Russische honger na Oekraïne nog niet is gestild en zij zich vervolgens op andere, NAVO-,landen stort, met wellicht een totale Europese oorlog tot gevolg.
Een totale boycot is dan, afgezien van een militaire ingreep, de enige mogelijkheid die Europa heeft. En door de directe nabijheid en het besef ‘dat het nu allemaal wel heel dichtbij komt’ zie je in heel veel Europese steden allerlei solidariteitsacties en inzamelingen om Oekraïne op de een of andere manier toch bij te staan.
Taiwan
Bij Taiwan is dat heel anders. Taiwan ligt iets van 10.000 kilometer verderop en is voor de gemiddelde Europeaan zowel letterlijk als figuurlijk een ver van mijn bed show omdat ze er nooit ook maar in de buurt van zullen komen, en nee, zelf heb ik ook niet direct plannen om die kant op te gaan. Dus die gevoelsmatige en historische band die er met Oekraïne in heel veel Europese landen wel is, is er met Taiwan niet. Dat is door onder andere de chipsindustrie veel meer een puur economische band.
En aangezien Taiwan een eiland is, met als dichtsbijzijnde land China, is vluchten voor mensen daar ook vrijwel geen optie, waardoor het leed daar dan veel meer in het land zelf blijft, en het voor de buitenwereld veel moelijker is om daar een gevoel bij te krijgen.
En China dezelfde economische strafmaatregelen opleggen als Rusland? Ik vrees dat dat erg weinig zin heeft aangezien wij meer afhankelijk zijn van China dan andersom. Dus waarschijnlijk blijft het dan bij wat symolisch politieke veroordelingen. Maar ik hoop dat bovenstaande situatie blijft bij een ‘wat als-speculatie’ en nooit werkelijkheid zal worden.
Als de oorlog komt En als ik dan moet schuilen Mag ik dan bij jou? Als er een clubje komt Waar ik niet bij wil horen Mag ik dan bij jou?
Dat nummer van Claudia de Breij plopt de laatste dagen steeds bij me op als mijn gedachtes wegdwalen naar wat er momenteel in Oekraïne gaande is.
S. en ik waren gisterochtend, na een tweedaags klusweekend, ’s ochtends op het strand van Hoek van Holland. Het was ’s ochtends nog niet heel druk, de zon scheen al uitbundig, bijna geen wind, kortom, ideale omstandigheden. We liepen een heel stuk langs de kustlijn langs allerlei schelpen, zeesterren en krabbetjes. Kortom: onbezorgder dan gisterochtend kon bijna niet.
Maar toen we ’s middags weer thuis waren en ik op een nieuwssite keek, kwam de harde werkelijkheid weer naar boven; de oorlog in Oekraïne.
Beelden van kapotgeschoten dorpen, burgers die flessen inzamelden om daar molotovcocktails van te maken in de hoop het de Russen het zo moeilijk mogelijk te maken. Kilometerslange rijen van mensen richting de grens die hun hele hebben en houwen in Oekraïne achter laten op weg naar een onzekere toekomst. Waarheen en voor hoelang? Niemand weet het.
Wat ik me afvraag; waar ligt voor een commandant de grens? Hoeveel mensenlevens is het verdedigen of juist veroveren van een brug, een straat, een stad of een land waard? Waar ligt dat omslagpunt? Ik vrees dat op een gegeven ogenblik de militaire overmacht van Rusland zo groot is, en de verwoestingen daardoor zo groot zijn dat Oekraïne niets anders kan dan zich over te geven, met waarschijnlijk een guerrilla-oorlog als vervolg. Een land kun je veroveren, maar de trots van een land niet.
Het is te hopen dat, voordat dat scenario een feit is, in Rusland de weerstand tegen deze waanzinnige oorlog zo groot wordt dat legercommandanten het lef hebben op te staan tegen Poetin en zijn orders weigeren uit te voeren of hem zelfs durven af te zetten.
‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ is het motto van het nieuwe kabinet. En als één van de belangrijkste speerpunten voor de komende periode noemen ze het terugwinnen van het vertrouwen van burgers in het kabinet. Mooie woorden waar niemand tegen kan zijn lijkt me.
Alleen jammer dat vervolgens uit de plannen die ze presenteerden het ‘wel woorden, geen daden’ gehalte weer duidelijk wordt, zeker voor zover het de zorgsector betreft. Na alle mooie woorden van de afgelopen maanden, was het nu tijd voor de ontnuchterende waarheid.
In plaats van dat ze concreet aangeven hoe ze werken in de zorg aantrekkelijker denken te maken, komen ze voor wat betreft de zorgsector nu met omschrijvingen als dat de zorg een kostenpost is en een ‘koekoeksjong dat anderen jongen het nest uitduwt’.
Lijkt me een fijne gedachte voor zorgmedewerkers om te weten hoe het kabinet dus echt over ze denkt als ze aan het begin van een dienst voor de zoveelste dag achter elkaar weer een mondkapje over hun gezicht aantrekken, op weg naar weer een dag alle zeilen bijzetten om de zorg proberen overeind te houden.
Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst…
Hoeveel Coronapersconferenties en intussen zijn geweest geen idee, maar het niveau, of liever het gebrek daaraan, van de vragen van de journalisten daar valt me elke keer weer op.
S. en ik hebben bij de persconferentie een soort van afspraak; bij de eerste domme vraag schakelen we over naar een andere zender. En heel typisch; vrijwel altijd is dat na de eerste vraag het geval. Gisteren merkte ik dat we daar heel goed aan gedaan hebben. Wat was het geval:
Normaal gesproken kijken we via de NOS naar die persconferentie, en daar schakelen ze meestal na de persconferentie na een paar minuten over naar de studio, maar dit keer waren we op RTL7 beland waar ze wel de volledige vragenstellerij uitzonden.
En ja, ik weet het; er zit een knop op de tv (nou ja, afstandsbediening), maar toch; wat een niveau hebben de vragen van die zogenaamde journalisten. Volgens mij hebben ze van tevoren al lang bepaald welke vragen ze willen stellen en boeit het ze van geen meter wat er tijdens die persconferentie wordt gezegd. Iets anders kan ik na gisteren niet concluderen. Verder dan wat stemmingsmakende onzin kwamen ze (een uitzondering daargelaten) niet. Totaal niet geïnteresseerd in een antwoord, maar in plaats daarvan braakten ze steeds al van tevoren als vragen geformuleerde meningen uit, van het niveau ‘achteraf is een koe in de kont kijken’.
Met de kennis van nu is het heel makkelijk om genomen besluiten af te kraken, maar dezelfde media die nu zeggen dat de lockdown te streng is omdat nog niet volledig zeker is dat Omikron ook daadwerkelijk voor veel meer ziekenhuisopnames gaat zorgen, zijn diezelfde media die als de regering nog twee weken had gewacht, met verwijten waren gekomen van waarom ze niet eerder hadden ingegrepen.
First Dates; wat mij betreft een ideaal programma van BNNVARA zo net na het eten om even ontspannen tv te kijken. Tuurlijk is het in de eerste plaats vermaak, maar toch houdt het wel degelijk ook een spiegel voor.
Wat me aan First Dates overigens opvalt is de soms krampachtige poging om inclusief te zijn, en dan in het bijzonder de vertegenwoordiging van niet-hetero stellen in het programma. In elke uitzending heb je altijd maar één niet-hetero stel; niet soms drie, twee of nul, nee altijd maar één stel. Niet meer en niet minder. Het is zo voorspelbaar dat S. en ik er soms een spelletje van maken; is een kandidaat homo/lesbisch of niet?
Maar wat ik dan wel bijna schijnend vind, zijn de verhalen die je dan aan tafel hoort bij de niet-heterostellen over het uit de kast komen. Heel soms zit er iemand die vertelt dat ouders en omgeving er totaal geen problemen mee hadden, maar vrijwel altijd hoor je dat ouders/omgeving er in meer of mindere mate problemen mee hadden of nog steeds hebben en dat meedoen aan ‘First Dates’ een soort van coming out richting de buitenwereld is.
Als hetero realiseer ik me dan weer hoe makkelijk ik het op dat gebied vroeger heb gehad, en nog steeds heb. Ik heb nooit in angst hoeven te zitten om uit te komen voor mijn geaardheid, want hetero zijn is nu eenmaal de norm. En ik hoef ook nooit na te denken als ik hand in hand met S. wil lopen of dat wel veilig is of dat het dan opmerkingen of nog erger tot gevolg heeft.
Benieuwd of we wat dat betreft in Nederland ooit op het punt komen dat iedereen die vrijheid heeft.
Bij gebrek aan echte problemen was half Facebookgroep Houten een paar dagen in rep en roer, want… de gemeente had besloten om in het vervolg daar waar het niet noodzakelijk is, het geslacht weg te laten in gemeentelijke correspondentie. Dus in het vervolg gebruiken ze ‘beste Houtenaar’ of ‘beste inwoner’ in plaats van geachte heer/mevrouw’ of ‘Beste H. Hofman’ in plaats van ‘beste heer H. Hofman’.
Wat mij betreft een prima plan; geen idee welk percentage van de Houtenaren zich geen man of vrouw voelt, maar als je die op deze manier tegemoet kan komen, waarom niet? Kleine moeite en niemand wordt er slechter van. In plaats van alleen diegenen die zich man/vrouw voelen spreek je nu iedereen aan, prima toch?
Waarom is het van belang om bij bijvoorbeeld een mailing over een nieuwe kliko in Houten te vermelden of iemand man of vrouw is? Dat is toch totaal niet van belang? Die mail is bestemd voor Houtenaren en niet voor een bepaald geslacht.
Eén van de argumenten die ik las was; waarom moet dit veranderen, dit is toch altijd al zo? Wat mij betreft een non-argument; inzichten veranderen in de loop van de tijd nu eenmaal. Als je de gedachtegang dat dingen niet zouden mogen veranderen omdat ze nu eenmaal zo zijn, zou doortrekken dan zou slavernij ook nog heel normaal zijn of zouden vrouwen ook nooit kiesrecht hebben gekregen.
Tot 100 jaar geleden hadden alleen mannen dat en nu 100 jaar later is iedereen, met uitzondering wellicht van de SGP, er wel van overtuigd dat het volkomen normaal is dat iedereen volledig actief en passief kiesrecht heeft.
Wat is er mis met een beetje rekening houden met je mede-mens?
Los daarvan, ik denk dat als de gemeente dit gewoon had doorgevoerd, zonder het vantevoren te melden, en dan na bijvoorbeeld zes maanden had gemeld dat ze al een half jaar bezig zijn met de gemeente inclusiever te maken, er veel minder ophef was geweest.
Toen ik de naam van de nieuwe Covidvariant hoorde, moest ik meteen denken aan de Transformers. In de jaren 80 was dat een tekenfilmserie die best leuk om te zien was, met daarin robots met namen als autotron, megatron, decepticons en unicrons. Inmiddels is het geëvolueerd tot een serie b-films.
En zie hier de overeenkomst met de huidige Corona epidemie, want die heeft inmiddels ook meer weg van een hele slechte b-film. Met een gesjeesde dansleraar en een door boreale Minerva-uilen geinfecteerde politicus als Nederlandse ‘bad-guys’.
En waar de tekenfilmversie nog redelijk onschuldig kindervermaak was, werden de films steeds duisterder, en door allerlei prequals, sequals en nog meer varianten steeds onduidelijker en zie hier weer een overeenkomst met het Covidverhaal, want dat is ook steeds duisterder aan het worden.
Benieuwd wanneer het happy end dat bij b-films ook altijd een goed gebruik is, voor wat betreft het hele Covid-verhaal komt..
De wereld volgens Henk 